Зноў стану ж на тыя граблі, паспрабую падняць сур’ёзную (на маю думку) тэму.
А то скардзіцца на неўдалы форум вельмі лёгка, асабліва, калі сам не раз абпякаўся, паспрабуем. Можа хтосьці і паўдзельнічае ў размове.

Праваслаўны на працы.
Як ён павінен адносіцца да яе, як ставіцца да праваслаўнага кіраўніка і да праваслаўнага падначаленага.
Зыходная фабула, зразумела, што блізкая да рэчаіснасці, але сумленна ў некаторых момантах даведзеная да мяжы.

Дзяржаўная арганізацыя, якая выконвае пэўныя кіраўнічыя і кансутатыўныя функцыі. Падраздзяленне, куды прыходзіць малады кіраўнік з загадам зрабіць высокаэфектыўны ў крызісных умовах калектыў, бо інакш дэградацыя і магчымая ліквідацыя. Працуюць розныя людзі, і у тым ліку некалькі праваслаўных чалавек (жанчын). Працуюць не вельмі добра, не выконваючы дасканала сваю службовую інструкцыю, больш займаюцца асабістымі справамі. У кагосьці хворыя бацькі і п’е хтосьці з родных, у кагосьці дзеці, якіх трэба забіраць са школы, хтосьці проста не жадае працаваць за ТАКІЯ грошы. Узрост і прадпенсіённы, і сярэдні і малады.
Амаль што усе (і не толькі праваслаўныя) прывыклі, бо папярэдні кіраўнік шмат хварэў, працаваць абы як. Ну паглядзіце на сучасныя паліклінікі, і чэргі, і пэўная абыякавасць, і невельмі ветлівае стаўленне да пацыэнтаў.
Карацей, праца пэўных людзей (і некаторых праваслаўных у тым ліку) не вельмі падабаецца заказчыкам і спажыўцам. Кіраўнік атрымлівае папярэджанні і заўвагі і ад агульнага кіраўніцтва і аб спажыўцоў, яму гэта не вельмі падабаецца, працаваць за ўсіх (ці за асобных) не хоча, пакрываць недахопы таксама. Даручэнні не выковаюцца, або выконваюцца несвоечасова, або неякасна і г.д. Матывацыя падначаленых прыводзілася вышэй, хвароба блізкіх, сям’я, іншыя заняткі.
Існуе пэўная напруджаннасць у калектыве.
У арганізацыі кантрактная сістэма. Кіраўнік робіць праваслаўным пэўныя намёкі аб магчымым незаключэнні кантракту, калі праца будзе такой як раней. У адказ пачынаюцца скаргі на чэрствасць і бессардэчнасць, неразуменне праваслаўнай веры (маўляў галоўнае духоўнасць, а не прафесіяналізм), немагчымасць выконваць службовыя абавязкі з-за сямейных і іншых праблем (пры адначасовых вялікіх прэтэнзіях на даволі высокі статусны заробак і прэміі), інтрыгі, паклёпы.
Да характарыстыкі кіраўніка. Добры і прызнаны ў сваіх колах прафесіянал, які зрабіў сябе сам і дабіўся шмат чаго ў даволі маладым узросце. Сям’я, дзеці, Характар складаны, мае як шмат сяброў, так і шмат ворагаў, жорсткі, любіць біць па балючых месцах, умее шмат і ініцыятыўна працаваць, спрабуе дзяліць працу і дом, дапамагае сваім і ігнаруе чужых, спрабуе быць справядлівым, аналізаваць усе абставіны, што не заўсёды атрымліваецца. Даволі доўга даводзіцца да белага калення, але цяжка адыходзіць. Прынятыя пасля доўгіх разважанняў рашэнні амаль што не мяняе. Звязвае свой лёс з арганізацыяй, таму зацікаўлены ў яе росквіце. Лічыць, что на працы спачатку трэба быць прафесіяналам, потым вернікам, можа папікаць вернікаў непрафесіяналізмам і абыякавасцью, патрабуючы ад іх евангельскага стаўлення да працы. Мэты звольніць кагосьці “за ідэю” не мае.
Да Царквы лаяльны. Паважае вернікаў, любіць здзеквацца любых праяў дурасці і фанатызма. Можа даць значную суму на прыход або дапамагчы парадай, а пасля спытаць у настаяцеля аб справаздачы. Пры мармытанні больш такому прыходу дапамогі не аказваць.
З часткай калектыва ў кіраўніка канфлікт, другая частка, якая жадае працаваць і спрабуе працаваць па новых патрбаваннях у ўмовах крысісу, падтрымлівае яго.
Пытанне.
Як правослаўным жыць з такім кіраўніком і прымусіць яго працягнуць кантракт, бо незусім высокі прафесіянальны узровень не дазволіць хутка знайсці адэкватную працу.
Што рабіць кіраўніку, дараваць і працаваць самому за іншых, перакідваць невыкананыя даручэнні на іншых, або проста без матываў не падпісаць кантракт, набраць новых людзей, не гледзячы на будучае цяжкае становішча звольненых.

Думаю, што такія сітуацыя невялікая рэдкасць.

Было б таксама цікава пачуць айцоў аб тым як бы яны вялі б сябе з вернікам, які прыйшоў да іх на бяседу або споведзь, з аналагічнымі праблемамі.

А кіраўнік акрамя ўсяго пералічанага прымушае сваіх падначаленых размаўляць на беларускай мове?
Або здавольваецца толькі тым, што сам размаўляе з імі такім чынам?



Как-то не вяжется одно с другим! Позвольте спросить, что это за «православный» у которого такое отношение к Церкви? Ведь, кому Церковь не мать, тому Бог не отец. А выражение сыновнего чувства к матери словом «лояльно» звучит, по меньшей мере, странно.

_________________
Михаил

1. Вас спакушае мая беларуская мова? Дазвольце напомніць аб яе дзяржаўным статусе, спадар Праўдалюб.
Магчыма, што яе амаль што поўны заняпад Вас радуе. Мяне не. Можаце пры жаданні працягнуць размову аб гэтым на адпаведнай мной заведзенай галінцы "Беларускасць у Царвке", і павыказваць праўду там. З радасцю падзялюся сваёй. Застаўляць размаўляць на роднай мове не буду.
Паўтару сітуацыя з большая ўтрыраваная, але мае свае свае аналогіі.

2. Я апісваў кіраўніка, так як яго бачаць падначаленыя, не кваліфікуючы яго рэальную рэлігійнасць. Бо дагматычна любы грэх адсякае чалавека ад Царквы і Бога.
Таму праста ўявіце сітуацыю, што ў Вас кіраўнік праваслаўны з адпаведнымі традыцыямі і магчымымі забабонамі.
Як трэба весьці сябе з такім чалавекам, і у тым ліку неправаслаўнаму чалавеку.
Дарэчы праходзіла інфармацы, што адзін праваслаўны гаспадар кампаніі ў Расіі патрабаваў ад супрацоўнікаў вянчацца пад пагрозай звальнення.

адкажу Вашымi словамi:
ЛічЫць, что на працы спачатку трэба быць прафесіяналам, потым вернікам, .., патрабуючы ад іх евангельскага стаўлення да працы.
Не працуеш - не еш.

Лепш працаваць, павышаць прафесіянальны узровень.

Сказаць, што гэта арганiзацыя - не багадзельня, i трэба працаваць, калi атрымлiваеш грошы. Не падабаецца - шукай iншую працу.
Сам кіраўнік, канешне, можа за iх працаваць, гэта мiласцiна.
Але на iншых не перакідваць. Гэта будзе крадзяжом чужой працы.

Не ведаю, не сутыкалася.

PS Калi "праваслаўныя" на працы спекулюць на тым, што яны праваслаўныя, узнiкае пэўнае сумненне ў такой праваслаўнасцi.

_________________
Помилуй нас, Господи, помилуй нас!

Я бы на месте руководителя прежде чем ставить вопрос об увольнении подчиненных (причем абсолютно неважно православные они или нет) поговорил с ними по душам (а не делал намеки), объяснил, почему я не доволен их работой, дал испытательный срок, чтобы у них была возможность исправиться, и только после этого, если все оказалось напрасным, говорил бы с ними о не продлении контракта.

Мне кажется, что в принципе неправильно строить свои отношения с подчиненными на основе личных предпочтений, симпатий/антипатий, не важно, касается это вероисповедания, политических взглядов или еще чего-нибудь. Руководителю нужно быть объективным со всеми, иначе предвзятое отношение к какой-то части коллектива породит в нем нездоровую атмосферу: одни будут роптать, что к ним относятся несправедливо, другие же наоборот «расслабятся» и будут работать спустя рукава.

Вопрос же о взаимоотношении православных на работе имеет другую грань. Если руководитель православный, то он с пониманием отнесется, если верующие накануне больших церковных праздников будут уходить с работы немного раньше, чтобы успеть к Богослужению. Взамен недоработанного времени, как вариант, можно предложить им задержатся на работе подольше в другой день. Точно так же такой руководитель не будет иметь ничего против незначительных послаблений верующим во время многодневных постов.

В каком-то смысле да. Если же сказать точнее, то меня смущает именно то, как некоторые спадары пытаются говорить на беларускай мове со всеми подряд, даже не задаваясь вопросом, а понимает ли их собеседник. Прекрасно осознаешь, что, дай таким беларусамоўцам хоть какую-нибудь власть, они непременно заставит говорить на белорусском языке и всех вокруг. Отсюда был и мой вопрос, не злоупотребляет ли руководитель, заставляя подчиненных говорить по-белорусски. Вы на него ответили, верю, что честно. Я, признаться, белорусский язык знаю не очень хорошо. Почему это так, хорошо оно или плохо – отдельная тема, тут с Вами согласен. Но по факту читать Ваши длинные посты, написанные, по-белорусски, для меня сущее наказание. Я с таким же успехом мог бы написать Вам свой ответ по-английски. Но я этого не делаю, потому что знаю, что практически все участники этого форума говорят по-русски, а не по-белорусски, не по-английски, не по-китайски и т.д. Мне более близка позиция Яніны, которая никому не навязывает свой белорусский и с русскоговорящими общается по-русски.

Так ведь многие известные пастыри почти сразу высказали свое мнение на этот счет – инициатива российского бизнесмена по понятным причинам не получила церковной поддержки.

_________________
Михаил

Давать отсрочку - это только давать отсрочку. Человек не меняется. Если он ничего не делает, то и не будет. Проверено.
Неправильно. Но иначе нельзя, потому как все являются людьми и имеют слабости в виде склонностей. Должен быть объективен. Но никогда и нигде этого не бывает. Если руководитель слабый, его съедает та самая предвзятая часть коллектива. Если сильный - то эта часть постепенно перемещается на другие места. Проверено.
Здесь вопрос про лайдаков, а не про тех, кто просится уйти пораньше.
Вам уже было сказано, что белорусский является государственным языком, в отличие от английского. Пользоваться им здесь волен каждый. А нам всем должно быть стыдно, что язык практически исчез...

_________________
Сергей

дзякуй тым, хто паўдзельнічаў у размове.

2Яніна
Я з Вамі згодны. Хто не працуе, той не павінен і есці.
Праблема іншая, кожны чалавек шукае сабе самаапраўдання, і у першыню сваёй ляноце.
Згадзіцеся, што якасць беларусаў як працаўнікоў рэзка пагоршылася. Пэўная актыўная частка з'ехала ў Расію, у тым ліку каб не працаваць і за лайдакоў. Іншыя, калі прыходзяць на працу, адразу звяртаюць увагу на грошы. Правільна робяць. Праца павінна аплочвацца. Добрая праца - аплочвацца добра.
Тады ўзнікае цікавая логіка, плацяць мала і працаваць буду адпаведна. Наймальнік тады думае інакш, працуюць дрэнна - плачу мала.
Я казаў аб дзяржаўным сэктары, дзяржаўных установах, якія зараз становяцца амаль што жаночымі. Жанчыны, часта не жадаючы актыўна працаваць, пераходзяць на больш нізкія зарплаты ў дзяржсэктар, але з пэўнымі сацыяльнымі гарантыямі, магчымасцю выхоўваць сваіх дзетак, адпрошвацца з працы і г. д.
Вельмі часта муж зарабляе грошы, а жонка адбывае нумар у нейкай дзяржаўнай установе. Але установа павінна працаваць, бо ў яе ёсць пэўныя сацыяльныя абавязкі.
Для прыкладу, фарумчане шукаюць выхавацеля ў праваслаўную групу, не разумеючы, што за тыя грошы, што плацяць выхавацелям ў дзяржаве, разумная праваслаўная жанчына з вопытам фактычна не пойдзе. Я потым на той галінцы выкажу свае думкі і пэўныя парады.
І яшчэ нашы людзі збалаваныя сацыяльнай дапамогай і не жадаюць разумець, што іх зарплата не адпавядае іх вытворчасці. Плацяць больш, чым зарабляюць рэальна.
Вось і атрымліваецца зачараванае кола.

Чалавек працуе ў адпаведнай установе, не жадаючы выкладвацца. Агульна гэта складае пэўны кумулятыўны эфект і адпаведна крызіс. Трэба прымаць пэўныя меры, але пачынаецца маральнае ваганне, вось звольнім, а што ён будзе рабіць. Трэба кіраўніку быць жорскім, напэўна.

2Праўдалюб
Любы кіраўнік, разумны кіраўнік, будзе дапамагаць падначаленым у вырашэнні асабістых праблем, бо яны будуць адчуваць сябе абавязанымі выканаць нейкія дадатковыя даручэнні, быць лаяльнымі і г.д.
А ропат у арганізацыі будзе заўсёды, хто раней нічога не рабіў, або рабіў кепска, будзе злавацца за "дадатковыя" даручэнні. Той, хто быў завалены працай і каго вызвалілі ад пэўных левых абавязкаў, будзе задаволены.

Наконт беларускай мовы. Гэта, выбачайце Вашы праблемы, што Вы яе не разумееце, хаця, думаю, мелі ўсе магчымасці для гэтага. Ваша жаданне не пусціць беларускамоўных да ўлады - дыскрымінацыя па моўных прыкметах. Але гэта на Вашым сумленні.
Праца і размовы па душах - розныя рэчы. Можна сказаць і казаць. Але трэба прымаць рашэнне, калі чалавек не здольны, або не можа, або не хоча. Дарэчы аднойчы прынятае жорстае рашэнне мае вялікую выхаваўчую ролю, бо замяняе шмат размоў. Людзі разумеюць, што ГЭТЫ - дурань і жадае "ўваходзіць у становішча", таму лепш працаваць лепш, а то і мяне могуць звольніць.

2Антоха
Дзякуй

2Антоха

Некалькі назіранняў у развіццё тэмы і каментарыяў апошніх падзей.

Мой знаёмы прыпыняе бізнес ў пэўным адносна глухаватым раёне, дзе займаецца перапрацоўкай сыравіны і дае працу не адному дзесятку людзей. Прадукцыя ідзе на экспарт і дае валюту.
Збіраецца перабрацца бліжэй да цэнтра і значна звузіць свае інтарэсы.
Магчыма яго задавілі падаткі - не, складанасць бізнэса і працэдур - не, стаўленне ўладаў - не, адносіны добрыя, для іх яго рашэнне - падрыў эканомікі раёна.
Што ж прымусіла чалавека, які мае вопыт, жаданне, сувязі і грошы.
Адказ просты: ён стаміўся прымушаць людзей працаваць так як трэба, кадзіраваць і зашываць іх, цярпець крадзеж уласнай маёмасці, неахайнасць і г.д.

План развіцця завода. Павялічыць за год зарплату на 35 %, вытворчасць працы на 2 %. Адкуль браць грошы на зарплату, вось каб было наадварот, магчыма і крызісу б не было.

Пры чым такую тэндэнцыю назіраю шмат дзе. Знаемыя і сябры, якія займаюць сярэднія пасады або кіруюць пэўнымі бізнэсамі, лаюцца на адсутнасць адэкватных людзей, на нежаданне працаваць, на неразуменне праблем, якія стаяць перад арганізацыямі, на нізкі ўзровень адказнасці і г.д. Яны звальняюць, не атэстуюць, паніжаюць у пасадзах, на іх скардзяцца, пішуць даносы, паклепы, ім пагражаюць. Але яны спрабуюць адносна адказна ставіцца да сваёй справы, што самае цікавае, іх установы працуюць, не гледзячы на крызіс, людзі атрымліваюць грошы.
Праўда ў іх пагаршаецца (рэзка) здароў'е, сем'і іх не бачаць і г.д.

Мы крытыкуем уладу, яе ёсць за што крытыкаваць, але з каго яна фарміруецца, ці не з нас, такіх абыякавых, неахайных, неадказных, несумленных і г.д.
мяняць трэба сябе, хаця б у межах звычайнага і добрасумленнага выканання працоўных абавязкаў. Можа і нейкая ўлада будзе, што дазволіць трошкі нешта змяніць.
Таму я і не збіраюся на гэтым форуме падтрымліваць лаянку на любую ўладу, бо ведаю, што такое прымаць рашэнні, аб якіх залежыць лёс шматлікіх людзей.
Можа мая крытыка будзе накіраваная на нейкую травіну, калі маё бервяно заўсёды са мною.
Пры гэтым я дакладна разумею, што кіраўнік мае прывілей і абавязак на прыняцце рашэння, а словы Маісея аб жорсткавыйным народзе ніхто не адмяняў .

Буду рады пачуць каментарыі ўсіх форумскіх крытыкаў палітыкі "не-кесара".

Намаляваная Вамі карцінка вельмі нагадвае працу нашых міністраў: колькі дыктатар ні варочае на іх раз'юшанымі вачыма, каб тыя нарэшце зрабілі эканамічнае шчасце ў краіне - ім ўсе роўна, толькі стаяць ціхенька, як мышы пад венікам, і згодна ківаюць лысымі макаўкамі. Не цікава ім гэта.

_________________
Хай прыйдзе Валадарства Твае, як спатоля, хай Твая ўсёўладарная збудзецца воля як на небе, гэтак і на зямлі.

Шмат што я мог бы пракаментаваць. Шчыра кажучы, не упэунены, што такую ужо радасць гэта пачуць вам бы даставiла, але выкажу сваю асабiстае меркаванне па асобнаму пытанню.

Это ответ, перенесённый из "лички", поэтому он может несколько выбиваться из общей канвы обмена мнениями.

Ведаеце, ваша заувага дарэчы ("Самае страшнае для мяне - гэта амаль што поўная дыскваліфікацыя беларусаў і нежаданне сумленна працаваць. Амаль што ўсюды і амаль што на ўсіх узроўнях. Пры захаванні жадання атрымліваць значныя, але незаробленныя грошы" - дадайце, на якiя усё роуна немагчыма пражыць). Але ж паспрабуем разгарнуць вашу думку да iншага масштабу. Чаму толькi праваслауныя? А хiба не працавiтых беларусау абвучылi ад працы на роднай зямлi? Бо столькi ж год, калi не вякоу, нам гаварылi: "нашто рвацца на гэты саухоз, што там твайго, "працаднi"; дзеля якой такой Бацькаушчыны - БССР; ды i хто вы увогуле - "тутэйшыя""?..

Наконт нашых дзён, тут i урбанiзацыя сказала сваё слова, i найвялiшай памылкай лiчу адсяленне з забруджаных зямель у гарады, а не па той жа чысцюткай i амаль пустой Вiцебшчыне, дзе людзi здолелi б захаваць звыклы лад жыцця. Акрамя таго, людзi ж бачаць, якое стауленне да тых жа фермерау, прадпрымальнiкау, якiх любы дробны чыноунiк можа збанкруцiць па сваiм уласным жаданнi, ствараючы невыносныя умовы. Якi незайздросны лёс барацьбiтоу за прауду i г. д.
А тут "чарнiла" за 3.500 за бутэльку... I нi аб чым галава не балiць!

Карацей кажучы, у мяне тут пытаннi да улады. Бо у людзях можна абуджаць добрае альбо дрэннае. Тое, што мы маем зараз, аснавана на крывi, гвалце, iлжы i хамстве, што людзей разбэшчвае i пазбауляе усялякай iнiцыятывы у бiзнэсе, а таксама каранёу i адчування Радзiмы, бо нашу мову зараз проста забiваюць разам з усiм добрым, светлым i годным. Людзi спiваюцца, а запатрабаваная моладзь (дзякуй Богу, не уся) называе Беларусь "гэта краiна" i марыць "звалiць"... Нешматлiкiя помнiкi гiсторыi у нас да рэстаурацыi выглядаюць значна больш цiкавейшымi, чым пасля, бо праводзяць арганiзацыi накшталт "Будаунiчага упраулення №N" i "Шахтспецстроя". I няма каму сказаць, што глупства:
- устауляць шклопакеты у Мiрскiм замку ХV ст.;
- вырубаць старажытныя алеi, каб зрабiць газон;
- будаваць аграгарадки на балотах (iх 666, хто ня ведае), а потым думаць пра працоуныя месцы, а не наадварот;
- абражаць суседзяу, а потым выпрошваць у iх жа крэдыты;
- значна павышаць мыты на аутамабiлi, а потым здзiуляцца, што людзi пажадалi зрабiць гэта па старых коштах;
- гаварыць аб "сацыяльнай дзяржаве", "эканамiчным пад'ёме" i адмяняць iльготы для донарау i пенсiянерау;
- называць "iннавацыйнай" любую вытворчасць на новым станке, нават звышдарагой i маральна састарэлай;
- звольнiць з МАЗ-а 4.500 чалавек, i не паспяваць выконваць заказы;
- насамрэч казаць аб беспрацоу'i 0,1%, калi за 15.000 у месяц трэба прыбiраць вулiцы, пакуль якi-небудзь былы прафесар эканомiкi атрымлiвае пасведчанне зваршчыка - яны патрэбны кране!;
- адказвацца ад рэформы 12-гадовай адукацыi за год да заканчэння, якая дазволiла б наблiзiцца да агульнаеурапейскай Балонскай;
- караць глуханемых за лаянку матам (гэта не жарт) цi звышiнтэлегентных беларускамоуных, дзе гэтай брыдоты наогуле няма, аб чым сведчаць сведкi з якраз-такi адпаведнай лексiкай;
- называць сабе "праваслауным атэiстам" i не спрачацца, калi хтосьцi ставiць цябе "вышэй за Бога"...

Карацей кажучы, гэта тэма не на адну размову.
Маё меркаванне - крызiс сiстэмны.

_________________
"Всё всегда заканчивается хорошо. Если всё заканчивается плохо, значит, это ещё не конец".(П. Коэлью).