|
| | 1 НОЯБРЯ 2016 (Вторник) 13:05:21 “...Воспитывали нас в строгом религиозном духе, в послушании и беспрекословном повиновении старшим. Запрещалось, например, кушать не помолившись Богу, нельзя было лечь спать без молитвы, нужно было соблюдать посты и ходить в церковь", - сведчыў пра сямейныя традцыі ў лісце да біёграфа Льва Кляйнберта Якуб Колас, і яны не маглі не адбіцца ў светапоглядзе паэта.
Дастаткова больш уважліва перачытаць яго творы, каб зразумець: многае схавана ў іх глыбіннай плыні, а нешта проста ляжыць на паверхні.
Прыгадаем “Песню аб званах “ на пачатку паэмы “Сымон-музыка”.
Гудам-звонам срэбна-медным
Звоняць звоны на званіцы.
Звоняць звоны ў час дзянніцы,
Надвячэр’ем ясна-бледным,
Звоняць звоны галасныя.
Іх віталі сонца косы,
Агнявыя пасмы-стрэлы;
Нёсся звон іх у свет белы,
Плыў іх гоман пад нябёсы,
У пустэлі патайныя.
Срэбралітаю расою
Іх віталі краскі, травы,
Промень ясны і ласкавы
У той росцы ззяў красою
І вясёлкам ткаў кароны.
Так званілі тыя звоны.
Гэты гімн званам нейкім цудам захаваўся ў выданнях ”Сымона-музыкі” савецкага часу, але з першай рэдакцыі паэмы “Сымон-музыка” Якубу Коласу прыйшлося выкрэсліць многае з таго, што не ўпісвалася ў атэістычны кірунак дзяржавы.
Тэмай хрысціянскага светапогяду Якуба Коласа ў свой час зацікавіўся доктар філасофскіх навук, старшы навуковы супрацоўнік Інстытута філасофіі Нацыянальнай Акадэміі навук Уладзімір Міхайлавіч Конан, а таксама ўнучка Якуба Коласа Марыя Міхайлаўна Міцкевіч.
Іх выступленні слухайце ў праграме “Святло душы” 5 лістапада ў 7.30 на Першым нацыянальным канале Беларускага радыё.
/ sobor.by/
(просмотров 4212) |
